جمعه سوم محرم الحرام سال 61 ه.قمری

جمعه سوم محرم؛ خیمه‌ها برافراشته شده است؛ حسین (ع) می‌داند که اینجا وعده‌گاه او و یارانش با خداوند است، این را پیش از این، از پدر و جدِ بزرگوارش شنیده است. کم‌کم مهمانان جدیدی به کربلا می‌رسند. در میان آن‌ها بسیارند کسانی‌که مدتی پیش، نامه دعوت برای امام(ع) نوشتند...

خریداری اراضی کربلا

امام حسین(ع) قسمتی از اراضی کربلا را (که اکنون قبر آن حضرت در آن واقع شده است) از اهل نینوا به شصت هزار درهم خرید و با آنان شرط کرد که مردم را برای زیارت قبرش راهنمایی نموده و زوار او را تا سه روز میهمانی نمایند.

عمربن سعد وارد کربلا شد- ترور ابن زیاد نافرجام مماند

عبیدالله بن زیاد بالاخره موفق شد با وعده فرمانروایی بر حکومت ری عمر بن سعد را برای رفتن به کربلا راضی کند. عمر بن سعد با چهار هزار نفر سپاهی وارد کربلا شد. وی در اولین اقدام پیکی را نزد امام(ع) فرستاد تا از امام سوال کند برای چه به این مکان آمده است؟ قاصد نزد امام (ع) آمده و پیغام عمرسعد را به ایشان رساند. امام(ع) در پاسخ فرمودند: مردم شهر شما به من نامه نوشتند و مرا دعوت کردند؛ اگر از آمدن من ناخشنودید باز خواهم گشت. قاصد نزد عمرسعد بازگشت و عمرسعد این سوال و جواب را با نامه‌ای نزد عبیدالله فرستاد. عبیدالله چون نامه عمرسعد را خواند گفت: اکنون که در چنگ ما گرفتار شده امید نجات دارد! ولی حالا وقت فرار نیست. سپس عبیدالله به سمت لشگرگاه نُخَیله رفت؛ (نخیله مکانی در نزدیکی کوفه و در سمت شام است که لشگر برای جنگ در آن‌جا اجتماع می‌کند) در لشگرگاه، شخصی به نام عماربن ابی سلامه تصمیم گرفت تا عبیدالله را بکُشد؛ ولی موفق به این کار نشد. عمار به طرف کربلا حرکت کرد و در روز عاشورا در رکاب مولایش به شهادت رسید.(قصه کربلا، صص224-219)

منزلگاه قصر بنی مقاتل

   قصر بنی مقاتل، آخرین منزل امام و یاران باوفایش تا قبل از منزل کربلاست. کاروان امام(ع) به این منزل رسید. ناگهان از  دور خیمه‌ای شکوهمند و اشرافی نمودار شد. امام (ع) پرسیدند این خیمه کیست؟ گفتند: خیمه عبیدالله بن حرّ جعفی. امام(ع) مسروق بن حر جعفی را که هم قبیلة او بود فرستاد تا او را به یاری و همراهی دعوت کند.عبیدالله در پاسخ به نماینده امام گفت: من از کوفه بیرون آمدم تا در میان قاتلان او نباشم. من نه مخالف آنان بودم و نه سر همراهی با ایشان را داشتم؛ از این‌رو از آنان کناره گرفته‌ام؛ تاخدا چه خواهد. حجاج ماجرا را برای امام(ع) بازگو کرد. امام(ع) تصمیم گرفت تا خود با عبیدالله دیدار کند.

امام(ع) برخاست و حرکت کرد؛ به خیمه عبیدالله رسید؛ امام(ع) فرمود: ای مرد! تو گناهکار و خطاکاری؛ اگر توبه نکنی و مرا یاری نکنی جد من شفیع تو نخواهد بود؛ من فرزند رسول خدایم. مردم شهر شما نامه نوشتند و وعده یاری و کمک دادند و اینک شرایط گونه دیگر شده است. عبیدالله برای همراهی و یاری امام(ع) بهانه آورد و در‌نهایت گفت: ای فرزند پیامبر، این اسب و شمشیر من را بگیر و از من درگذر. امام (ع) فرمود: من یاری تو را خواستم؛ نه در اسبت نه در خودت خیری نیست؛ اینک که یاریم نمی‌کنی آن‌قدر از این‌جا دور شو که صدای مظلومیت من را نشنوی؛ چراکه از رسول خدا شنیدم که فرمود: هرکس صدای مظلومیت خانواده‌ام را بشنود و یاری نکند، خداوند او را به صورت در آتش جهنم  می‌افکند. (آیینه‌داران آفتاب، سنگری، ج1، صص184-182)

 پس از این ماجرا وقتی امام(ع) از قصر بنی مقاتل حرکت کرد حرّ بن یزید ریاحی با وی حرکت می‌کرد. هرگاه امام(ع) قصد حرکت به سوی بیابان می‌کرد، حر مانع می‌شد تا حسین (ع) و یارانش را به کربلا برساند. کاروان امام(ع) اندکی به سمت راست حرکت کرد و سر انجام به کربلا رسید. (اخبار الطوال، دینوری، ص 249)

پنج‌شنبه دوم محرم الحرام سال 61 ه.قمری

ورود به کربلا

 دوم محرم الحرام سال 61 هجری است. کاروان ثارالله به کربلا می‌رسد؛ جایی که قرار است بزرگ‌ترین حادثه تاریخ رقم بخورد. سکوتی غریب بر عرصه کربلا سایه افکنده است. گویا این آرامش قبل از طوفان است؛ طوفانی که کم و بیش همه از آن خبر دارند. حزنی غریب بر دل اهل حرم سایه افکنده است؛ امّ کلثوم به جانب حسین(ع) می‌شتابد و می‌گوید: ای برادر! احساس عجیبی در این وادی دارم و اندوه هولناکی در دل من سایه افکنده است. امام (ع) سعی می‌کند تا خواهر را تسلی دهد. (وقایع‌الایام، ملاعلی تبریزی خیابانی، ص171)

امام حسین (ع) در این روز نامه‌‌ای بدین مضمون خطاب به بزرگان اهل کوفه نوشت: «... نامه‌های شما به من رسید؛ فرستادگان شما نزد من آمدند و گفتند شما با من بیعت کرده‌اید و هرگز مرا در میدان مبارزه تنها نخواهید گذاشت؛ حال اگر بر بیعت خود پایدارید که راه صواب هم همین است، من با شمایم و پیشوای شما خواهم بود و اگر بر عهد خود استوار نباشید و بیعت‌شکنی کنید به جان خودم قسم که تعجب نخواهم کرد؛ چرا که رفتار شما را با پدرم و برادرم و پسر عمویم مسلم بن عقیل دیده‌ام...» امام نامه را بست و مهر کرد و به قیس بن مسهر داد تا عازم کوفه شود. قیس در کوفه توسط سربازان عبیدالله دستگیر و به شهادت رسید. (قصه کربلا، نظری منفرد، ص215)

همچنین حرّ بن یزید ریاحی نامه‌ای به عبیدالله بن زیاد نوشت و در آن نامه او را از ورود امام حسین(ع) به کربلا آگاه ساخت. (کشف‌الغمه، اربلی، ج2، ص47) به دنبال اطلاع عبیدالله از ورود امام حسین(ع) به کربلا، نامه‌ای بدین مضمون به حضرت نوشت: «امیرالمؤمنین یزید! به من فرمان داده تا نان سیرنخورم و سر به بالین ننهم تا تو را به سوی خدا و حکم یزید بازگردانم.» چون این نامه به امام حسین(ع) رسید و آن را خواند، آن را پرتاب کرد و فرمود: رستگار نشوند آن گروهی که خشنودی مخلوق را به خشم خالق خریدند. چون فرستاده عبیدالله نزد وی بازگشت و ماجرا را بازگفت، عبیدالله برآشفت و عمر سعد را برای جنگ با حسین (ع ) فراخواند.