دوشنبه ششم محرم الحرام سال 61 ه.قمری

سپاه عمرسعد هر روز بزرگتر می‌شود؛ اما در اردوگاه حسین(ع) در دل اهل حرم غوغایی برپاست که: یا اباعبدالله! هر روز هزاران نفر  به سپاه عمر سعد ملحق می‌شوند پس کِی یاران ما از راه می‌رسند؟ از دور دو نفر دیده می‌شوند که به سمت اردوگاه  حسین(ع) در حال حرکتند؛ یکی از آن‌ها حبیب بن مظاهر و دیگری مسلم بن عوسجه است که به شوق یاری حسین(ع) از کوفه گریخته‌اند؛ امام(ع) تبسمی می‌کنند و می‌فرمایند: سپاهیان ما هم رسیدند...

انبوه گرگ‌ها، کمی یاران

حبیب که چند ساعتی است از راه رسیده است متوجه انبوه سپاهیان عمرسعد و اندک یاران حسین می‌شود؛ بنابراین به امام حسین (ع) عرض کرد: یابن رسول الله در این نزدیکی طایفه‌ای از بنی‌اسد حضور دارند که اگر اجازه دهید من به نزد ایشان رفته و ایشان را به سوی شما دعوت کنم؛ امام پذیرفت؛ حبیب به سمت طایفه بنی اسد حرکت کرد و توانست90 نفر از مردان قبیله را با خود همراه کند؛ اما عمرسعد از ماجرا باخبر شده و فردی به نام ارزق را با چهارصد سوار به سوی آنان روانه کرد. بین دو گروه جنگ در گرفت؛ یاران حبیب می‌کشتند و کشته می‌شدند؛ اما زمانی‌که دیدند توان مقاومت در مقابل ارزق و سربازانش را ندارند پراکنده شدند و شبانه از محل خود کوچ کردند تا مبادا عمرسعد شبانه به آنها حمله کند. (قصه کربلا، نظری منفرد، صص227-230)

تعداد نظامیان جیره‌خواری که از حکومت وقت، حقوق و لباس و لوازم جنگی دریافت می‌کردند سی هزار نفر بوده است (مقتل‌الحسین مقرم، ص201 و الامام الحسین و اصحابه، ص230)، اما تعداد انبوه سپاهیان عمرسعد را از نامه عبیدالله بن زیاد نیز می‌توان فهمید. عبیدالله بن زیاد در این روز نامه‌ای به عمرسعد نوشت: « من از نظر تعدا سپاهیان و افرادی که هر روز به لشکر تو افزوده می‌شوند، چیزی از تو دریغ نکردم، توجه داشته باش که هر روز و هر شب گزارش کار تو را برای من می‌فرستند.» (بحارالانوار، ج44، ص387)

یکشنبه پنجم محرم الحرام سال 61 ه.قمری

امروز یکشنبه پنجم محرم سال 61 ه.قمری؛ برای کسانی که بخواهند در مقابل حسین(ع) بایستند همیشه راه کربلا باز است؛ اما یک خبر خوش برای آنان‌که نمی‌خواهند حسین(ع) را یاری کنند و یک بهانه خوب برای آنانی که نمی‌دانستند به حسین(ع) بپیوندند یا نه! اما این خبر برای اردوگاه حسین(ع) خوشایند نیست...

راه کربلا بسته شد!

عبیدالله به شخصی به نام زحر بن قیس دستور می‌دهد تا بر جسر صراة (نام پلی که مردم کوفه برای رفتن به کربلا از آن استفاده می‌کردند) ایستاده و از حرکت کسانی‌که به قصد یاری حسین(ع) از کوفه خارج می‌شوند جلوگیری کند. اما امثال عامربن ابی سلامه از میان همین پانصد نفر عبور کردند و خود را به کربلا و یاران حسین(ع) رساندند. حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه نیز هر طور که بود خود را به کربلا رساندند تا ثابت کنند که هیچ چیز نمی‌تواند مانع پیوستن آنان به قافله کربلا شود؛ برای عاشقان واقعی سیدالشهداء هیچ وقت راه کربلا بسته نمی‌شود؛

شبث بن ربعی آماده پیوستن به عمرسعد

 برای کشتن حسین (ع) و هفتاد و دو تن از یاران باوفای وی و اسارت چند زن و کودک، چندین هزارسرباز کفایت نمی‌کند! هنوز هستند کسانی که بخواهند در بی رحمانه‌ترین حادثه تاریخ شرکت داشته باشند؛ امثال شبث بن ربعی از این دسته‌اند. اگرچه شبث در ابتدا خود را به بیماری زده بود تا به کربلا نرود ولی در‌نهایت دل به فرمان عبیدالله بن زیاد داد و خود را برای جنگ با حسین(ع) به عمرسعد رساند. (شبث بن ربعی یک‌بار از اسلام خارج شد ولی توبه کرده و دوباره به اسلام بازگشت. در صفین از حضرت علی(ع) جدا شد و به خوارج پیوست و بعد از آن دوباره توبه کرد و بالاخره او با چهار هزار نفر خود را به کربلا رساند و در روز عاشورا فرمانده پیاده نظام سپاه عمرسعد بود.)

شنبه چهارم محرم الحرام سال 61 ه.قمری

« التهاب در کوفه »

شنبه چهارم محرم؛ تنها یک هفته به واقعه عظیم و خونین کربلا باقی مانده است. کوفه در تب و تاب است. حرف‌هایی از گوشه و کنار به گوش می‌رسد: :«می‌گویند حسین به کربلا رسیده است...»، «می‌گویند با زن و فرزند و اهل بیتش آمده...»،دیگری می‌گوید: «شما را چه شده است مگر خودتان نامه ننوشتید؟ مگر خودتان او را دعوت نکردید؟ مگر شما نبودید که با او بیعت کرده و به او وعده یاری دادید؟...». دیگری سر به زیر می‌افکند و می‌رود...!

« منبر عبیدالله و اعلام آمادگی شمر »

عبیدالله در اندیشه اعزام سپاهی عظیم به کربلاست؛ اما هرکس از کوفیان را به جنگ با حسین(ع) می‌فرستند در بین راه فرار کرده و بازمی‌گردد. آخر همین‌ها برای حسین(ع) نامه نوشته‌اند؛ حال با چه رویی در مقابل او بایستند؟! اما همه این گونه نیستند؛ پس از اعزام عمرسعد به کربلا، شمر بن ذی‌الجوشن اولین داوطلبی است که برای جنگ با حسین(ع) اعلام امادگی می‌کند...

عبیدالله بن زیاد مردم را در مسجد کوفه گرد آورده و خود به منبر می‌رود: ای مردم! شما یزید را می‌شناسید که دارای سیره و طریقه نیکوست! و به زیر دستان احسان می‌کند! و عطایای او به جاست! و پدرش نیز چنین بود! اینک یزید دستور داده تا بهره شما را از عطایا بیشتر کنم و پولی را نزد من فرستاده که در میان شما قسمت نموده و شما را به جنگ با دشمنش حسین بفرستم! این سخن را به گوش جان بشنوید و اطاعت کنید.

سپس از منبر به زیر آمد و برای مردم شام نیز عطایایی مقرر کرد. (از این نقل چنین استفاده می‌شود که در جنگ با امام حسین علیه‌السلام مردم شام هم شرکت داشتند)