2- رهایی و آزادگی

دومین ویژگی یاران عاشورای امام حسین (ع) رهایی و آزادگی است. یاران اباعبدالله کسانی بودند که به خاطر از دست دادن گذشته‌ها اندوهگین نمی‌شوند و به خاطر نگرانی از آینده خود را نمی‌بازند. امام عاشورا، منزل به منزل به پالایش نیروها می‌پرداخت تا هرکس دل‌بسته دنیاست، از کاروان جدا شده و به انبوه کسانی که صدای مظلومیت حسین(ع) را شنیدند و پاسخی ندادند، بپیوندد. در آغاز خروج از مکه و حرکت به سمت عراق امام حسین (ع) فرمود: «هر یک از شما که آماده است در راه ما از خون خویش بگذرد و جانش را در راه شهادت و لقای پروردگار قربانی کند، مهیای حرکت باشد که من فردا صبح انشاالله حرکت خواهم کرد.» (اللهوف، سید بن طاووس، ص53) شب عاشورا شبِ شوخی و شادمانی و لبخندِ یاران حسین(ع) است، این خوشحالی چه دلیلی جز رهایی و آزادی از دنیا و اشتیاق به لقای پروردگار می‌تواند داشته باشد.

( و آن‌ها که می‌خواهند در صف یاران فرزندش مهدی عج باشند)

ما باید عاشورای گذشته را بشناسیم تا آینده را شفاف‌تر ببینیم؛ تا حسین زمان خود را بشناسیم؛ تا بدانیم شمر زمان ما کیست؛ تا نگذاریم یک بار دیگر عاشورا تکرار شود.

1-معرفت و فهم عمیق

نخستین ویژگی یاران امام حسین(ع) معرفت بالای آنان است. پیش از دین رسول خدا(ص) از به وجود آمدن گروه‌ها و جریان‌های منحرف و افراد دیندار ولی بی‌معرفت هشدار داده بود: «در میان شما گروهی پدیدار می‌شوند که شما نماز و روزه خود را در مقابل نماز و روزه آنان و اعمالتان را در مقابل اعمال آن‌ها ناچیز می‌شمارید؛ قرآن می‌خوانند و این قرآن خواندن از گلویشان فراتر نمی‌رود و چونان تیری که از کمان برون آید از دین بیرون می‌روند»(صحیح بخاری،ج9)  مگر سپاه عمرسعد نماز نمی‌خواند؟ هر روز در کربلا صدای اذان از دو سو برمی‌خاست؛ دو گروه رو به قبله نماز می‌خواندند و عجیب اینکه در نماز سپاه عمرسعد به پیامبر و خانواده‌اش سلام می‌دادند بی‌آنکه بیندیشند که فرزند پیامبر و روح نماز در اردوگاه مقابل ایستاده است.  فقر معرفت، سی و سه هزار نفر را به میدان اورد که هر روز در فرات غسل می‌کنند تا با تقرب و پاکی حسین (ع) و یارانش را ذبح کنند و به بهشت روند؛ حتی وقتی عمرسعد در صبحگاه عاشورا نخستین تیر را به سمت اردوگاه حسینی پرتاب می‌کند، فریاد می‌زند: ای سپاهیان خدا! به سوی بهشت بشتابید، باز هم اندک لرزش و لغزشی در یاران استوار امام حسین(ع) دیده نمی‌شود. یاران حسین به معرفت عمیق و تزلزل ناپذیر رسیده‌اند. خوب می‌داند که از کجا، چرا آمده‌اند و چه باید بکنند. هم دشمن‌شناسند، هم خود‌شناسند و هم راه شناس.

شیر در غبار

بیست و هشتم ذی‌الحجه بود. بیست روز از شهادت غریبانه مسلم و در خون کشیده شدن مظلومانه پیر کوفه «هانی» گذشته بود. قره میدانست گذشتن از سپاهیان و گشتی‌های عمروبن حجاج دشوار است. اما شب، پوشش مناسبی بود تا وی بتواند از طریق بیابان‌های اطراف کوفه در نخستین روز محرم (یاآخرین روز ذی الحجه) خود را به مولایش برساند..

شب عاشورا و سیر آسمانی یاران گذشت و صبح عاشقان پاک باخته آغازشد...

نوبت به قره رسیده بود. تیغ آبدار در کف قره چرخش گرفت و داس مرگ قره گیاهان هرز را درو می کرد. ده، بیست، سی و سرانجام شصت و هشت تن بر خاک افتادند. حلقه محاصره تنگ تر شد.

عطش و زخم کم‌کم کارگر می شد. ناگهان قره از اسب فرو افتاد. ده‌ها شمشیر و نیزه بدن زخم خورده اش را نشانه گرفت. لحظه‌ای بعد امام (ع) به کنارش رسید. رمقی باقی بود؛ همة توان را در هیئت لبخندی به چهره امام(ع) بخشید و امام (ع) با بوسه‌ای برپیشانی‌اش، تا خلوت قدس محبوب بدرقه اش کرد.

(بنگرید به کتاب آینه‌داران آفتاب نوشته دکتر محمد سنگری جلد دوم ،صص 914ـ919)