حربن یزید ریاحی

یک لحظه رهایی، یک عمر آزادگی

حربن یزید ریاحی را همه می‌شناسند؛ جنگاور؛ دلیر و شجاع؛ همان کسی که کاروان امام حسین (ع) را به کربلا کشاند. اما حر آزاده است. نمی‌تواند به راحتی از کنار صدای مطلومیت حسین(ع) بگذرد. اما چگونه می‌تواند به سمت خیمه حسین(ع) قدم بگذارد؛ با چه رویی!؟ اما به هر صورت حر بازگشت و به امام عاشورا پیوست ... آقای من! من نخستین کسی بودم که راه را بر شما بستم؛ اجازه بدهید نخستین کسی باشم که در راه شما کشته می‌شوم. امام با لبخندی می‌فرماید: تو حری؛ خدایت رحمت کند هرچه می‌خواهی انجام بده. علی فرزند حر و مصعب برادر حر نیز پیش روی امام ایستادند و اجازه میدان طلبیدند. گناهکاران دیروز و آزادمردان امروز به میدان رفتند تا این لکه ننگ را با خون خود پاک کنند. غبار برخاسته بود؛ حر می‌کشت و جلو می‌رفت؛ زخم می‌زد و زخمی‌تر می‌شد؛ ابتدا اسب حر را کشتند؛ حرِّ سواره را کسی حریف نمی‌شود؛ حر این بار پیاده میجنگد؛ اما باز هم کسی حریف او نمی‌شود؛ عمرسعد دستور تیرباران می‌دهد کاری که بارها در روز عاشورا تکرار شد؛ پانصد نفر حر را تیرباران می‌کنند؛ در همین لحظه نیزه‌ای به سینه حر فرو می‌آید؛حر به زمین افتاد...

زهیر بن قین و دیگر یاران او را از معرکه نجات دادند لحظه‌ای بعد سر حر بر دامان حسین(ع) بود.امام فرمود: تو حُری همانطور که مادرت تو را به این نام نهاده است؛ تو حُری در دنیا و آخرت. امام(ع) دستمالی بر پیشانی حر بست و لحظه‌ای بعد چشمان حر بسته شد...

بستگان وی او را به هفت کیلومتری کربلا بردند و در آن‌جا دفن کردند. در‌نتیجه سرِ حر از بدن جدا نشد و او در کنار دیگر یاران عاشورا دفن نشد. آری تفاوت است بین کسی که از ابتدا در زمره یاران حسین(ع) است با کسی که در مقابل امام زمان خود ایستاده و در اواخر کار به او پیوسته است.

در زمان شاه اسماعیل صفوی با شکافته شدن قبر او، وی را با لباس خون‌آلود و دستمالی بسته به سر دیدند. دستمال را باز کردند تا به شاه اسماعیل بدهند. خون تازه از سر حر جوشید و مزار پر خون شد. دیگر بار دستمال را بستند...(تنقیح‌المقال،ج1، ص260)

ویژگی‌های یاران حسین(ع)

(و کسانی که می‌خواهند در صف یاران فرزندش مهدی عج باشند)

8- غیرتمندی و صلابت

کربلا جلوه‌گاه غیرت و مردانگی است. در حالی که کوفه مظهر بی غیرتی است. وقتی سرهای هانی و مسلم به کوچه پرتاب می‌شود و رهگذران مات و مبهوت می‌بینند و از کنار آن می‌گذرند، کوفه قتلگاه  غیرت است. وقتی زینب(س) حسین را در قتلگاه می‌بیند و فریاد می‌زند: آیا یک مسلمان درمیان شما پیدا نمی‌شود که به دفاع از فرزند پیامبر برخیزد؟ و هیچ کس پاسخ نمی‌دهد اعلام مرگ غیرت و جوانمردی در میان کوفیان است. اما  از آن طرف وقتی امام در شب عاشورا بیعت را از یاران بر می‌دارد تا هر که می‌خواهد برود، کسی  نمی‌رود تا ثابت کنند که یاران حسین مانند کوفیان بی‌غیرت نیستند که حسین را با زن و فرزند درمیان گرگ‌های سپاه عمرسعد رها کنند. این بالاترین نماد غیرت است که عباس در ساحل علقمه دست به زیر آب خنک و گوارا بَرَد و با لبانی ترک بسته از تشنگی به یاد امام شهدا  و کودکان تشنه بیفتد و و حاضر نشود تا بر امام زمان خویش حتی در نوشیدن آب سبقت بگیرد.

ویژگی‌های یاران حسین(ع)

(و کسانی که می‌خواهند در صف یاران فرزندش مهدی عج باشند)

7- موقعیت شناسی

این که کجا ایستاده‌ایم و در این لحظه مهم‌ترین کار چیست اهمیت والایی دارد. افراد با بصیرت می‌دانند در هنگام تصمیم‌گیری‌های بزرگ اگر اشتباه تصمیم بگیرند چه فاجعه‌ای پدید خواهد آمد. یاران حسین(ع) موقعیت و فرصت تکرار‌ناپذیر بدست آمده را می‌شناسند. اما از آن طرف بودند کسانی که فرصت و موقعیت به دست آمده در کربلا را به راحتی از دست دادند. « اگر امثال شبث بن ربعی در یک لحظه حساس به جای این که از ابن زیاد بترسند از خدا می‌ترسیدند تاریخ عوض می‌شد. عوام مردم از گرد حسین(ع) متفرق شدند ولی علت آن بود که خواص اشتباه کردند. (و حسین(ع) را تنها گذاشتند) از اینهاکسانی بودند که به کربلا نیامدند؛ نتوانستند بیایند و توفیق پیدانکردند؛ بعداً مجبور شدند جز توابین شوند. وقتی امام حسین(ع) کشته شد و فاجعه اتفاق افتاد دیگر چه فایده؟ تعداد توابین در تاریخ چندین برابر شهدای کربلاست. شهدای کربلا در یک روز کشته شدند. توابین هم در یک روز کشته شدند. اما شما ببینید اثری که توابین در تاریخ گذاشتند یک هزارم شهدای کربلا نیست. برای اینکه اینها در وقت خود نیامدند (در موقیت خود که باید می‌آمدند نیامدند) »(برگرفته از سخنان مقام معظم رهبری20/2/1375) زمان‌شناسی یاران حسین(ع) در موقعیت‌های خطیر نمایان می‌شود. برای مثال پاسخ حضرت ابوالفضل و برادرانش به امان نامه شمر نشان از موقعیت شناسی والای آنان دارد.